Lasca

Talho o peito
Com o acaso

Uma lâmina
De pesares
Que equipara
O passado
E o presente
N’um nível
Epífano

Como um gás
Resido
Aleatoriamente
No espaço
Reticente
D’um caminho
Misantropo

Dissipo
No peito que
Tampouco pára
– mas sopra –
Sobrestando
Estático